Dzieła Beethoven‘a | Loewe‘go | Mayer
Sayako Kusaka | Skrzypce
Peter Bruns | Wiolonczela
Annegret Kuttner | Fortepian
Sobota | 06.04.2024 | godz. 17:00
Ludwig van Beethoven (1770-1827)
Sonata D-Dur op. 12 nr 1 na skrzypce i klawesyn
Allegro con brio
Temat z wariacjami Andante con moto
Rondo. Allegro
Carl Loewe (1796-1869)
Trio fortepianowe g-Moll op. 12
Allegro
Allegro molto agitato
Larghetto
Finał. Allegro assai vivace
****
Emilie Mayer (1812-1883)
Trio fortepianowe e-Moll op. 12
Allegro
Scherzo
Un poco Adagio
Finał. Allegro assai
Dzieła Emilie Mayer, które wydawały się być całkowicie zapomniane przez ponad sto lat, są obecnie odkrywane na nowo ze względu na ich wysoką jakość i są coraz częściej wykonywane publicznie. Kompozycje Mayer świadczą o niezależnym i silnym duchu, który wzorowany jest na Beethovenie, jej wielkim wzorze do naśladowania. W czasach swojej twórczości była również wielokrotnie porównywana do Ludwiga van Beethovena.
Emilie Mayer żyła całkowicie dla swojej muzyki i pozostawiła po sobie bardzo obszerną twórczość, w której muzyka kameralna zajmuje ważne miejsce obok utworów orkiestrowych i pieśni.
Emilie Mayer nie miała rodziny. W swoim najbardziej twórczym okresie często dojeżdżała do pracy nowo wybudowaną linią kolejową między Szczecinem, gdzie pobierała również lekcje u Carla Loewe, którego bardzo podziwiała, a Berlinem, gdzie odniosła wielki sukces.
Po Klarze Schumann i Fanny Mendelssohn była najważniejszą i najbardziej znaną niemiecką kompozytorką. Jej silna „wyrazistość” w świecie zdominowanym przez mężczyzn znalazła również odzwierciedlenie w tym, że często podróżowała ze swoimi kompozycjami, między innymi do Wiednia, Lipska i Dessau.
W programie „Opus 12” połączymy jej wczesne trio fortepianowe op. 12 z utworami z równie wczesnego okresu twórczości i tymi samymi utworami jej wielkich mistrzów Beethovena i Loewego.
Emilie Luise Friederika Mayer (* 14 maja 1812 we Friedland (Meklemburgia); † 10 kwietnia 1883 w Berlinie) była niemiecką kompozytorką.
Pierwsze lekcje gry na fortepianie rozpoczęła w wieku pięciu lat u organisty z Friedland i przez całe dzieciństwo otrzymywała wszechstronne wykształcenie humanistyczne i muzyczne. Po śmierci ojca została uczennicą Carla Loewego w Szczecinie. Miał on ogromny wpływ na Emilie Mayer. W tym czasie jej twórczość kompozytorska bardzo się rozwinęła. Po debiucie jako kompozytorka symfoniczna przeniosła się ze Szczecina do Berlina. Tam prowadziła salon, który przyciągał artystów i muzyków. Jej utwory były wykonywane z wielkim powodzeniem w Teatrze Królewskim; została mianowana zastępcą dyrektora Berlińskiej Akademii Operowej i honorowym członkiem Towarzystwa Filharmonicznego w Monachium.
Współcześni nazywali Emilie Mayer „Beethovenem w kobiecym wydaniu”. Niemniej jednak, jako kobieta, przez całe życie musiała walczyć o to, by jej utwory były grane i drukowane publicznie. Otrzymała wsparcie od swoich dwóch braci, a jej muzyka była sukcesywnie wykonywana w wielu miastach, w tym w Dessau, Halle, Monachium, Lipsku, Wiedniu i Brukseli.
Emilie Mayer pozostała niezamężna, bezdzietna i nie miała uczniów. Zmarła w 1883 roku w wieku 71 lat i wraz ze swoją muzyką popadła w zapomnienie.
Na początku swojej kariery kompozytorskiej Emilie Mayer wciąż pozostawała pod wpływem wiedeńskiej muzyki klasycznej, zwłaszcza Beethovena, ale pod koniec przestawiła się na bardziej romantyczny styl. Spadek po ojcu pozwolił jej na niezależność finansową i życie jako „profesjonalna kompozytorka”, jak sama siebie dumnie nazywała. Mayer napisała osiem symfonii, koncert fortepianowy, co najmniej piętnaście uwertur, operę, kilka pieśni, osiem sonat skrzypcowych, tuzin sonat wiolonczelowych, siedem triów fortepianowych, dwa kwartety fortepianowe, siedem kwartetów smyczkowych, dwa kwintety smyczkowe i liczne utwory fortepianowe.
Sayako Kusaka
urodziła się w Japonii. Swoją edukację muzyczną rozpoczęła w Tokio. Jej nauczycielami byli Takashi Shimizu (Tokio), Eduard Schmieder (Dallas) i Rainer Kussmaul (Freiburg). W marcu 2008 roku objęła stanowisko pierwszego koncertmistrza Konzerthausorchester Berlin, a od 2009 roku dyryguje również berlińską Orkiestrą Kameralną Konzerthaus’u. W 2013 roku została również mianowana koncertmistrzem Yomiuri Nippon Symphony Orchestra w Tokio. Obecnie obejmuje trzy czołowe stanowiska jednocześnie i dojeżdża do pracy między Niemcami a Japonią. Od kwietnia 2016 roku jest członkiem „Strichtrio Berlin“.
Brała udział w międzynarodowych konkursach i zdobywała nagrody, w tym w fińskim konkursie Jeana Sibeliusa (trzecia nagroda w 2000 r.) oraz srebrny medal i nagrodę za najlepszą interpretację Kaprysów na włoskim konkursie „Premio Paganini” w 2000 r. Wreszcie, została uhonorowana pierwszą nagrodą i siedmioma głównymi nagrodami (w tym Bacha, Mozarta i muzyki współczesnej) na 21. Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym Rodolfo Lipizera we Włoszech w 2002 roku.
W Japonii wydała płyty CD z utworami Bartóka, J.S. Bacha, Schumanna i B.A. Zimmermanna, a także Wariacje Goldbergowskie Bacha (trio smyczkowe). Wiele z jej solowych recitali w Japonii, USA i Europie zostało nagranych i wyemitowanych przez stacje radiowe.
Sayako Kusaka gra na skrzypcach Joannes Franciscus Pressenda (Torino) z 1822 roku.
Annegret Kuttner
“… Kuttners often light-fingered playing was impressive for its airy clarity…”
Irish Times, 07/07
Pianistka Annegret Kuttner znalazła sposób na zainspirowanie publiczności swoimi naturalnymi interpretacjami oraz lekkością i przejrzystością swojej gry.
Jest bardzo popularna i wysoko ceniona jako kameralistka.
Po pierwszych muzycznych doświadczeniach w rodzinnym Zittau, Annegret Kuttner kontynuowała naukę w Specjalnej Szkole Muzycznej im. Carla Marii von Webera w Dreźnie. W tym czasie występowała jako solistka z Europejską Orkiestrą Młodzieżową w Niemczech i innych krajach europejskich.
Następnie studiowała grę na fortepianie na Uniwersytecie Muzycznym w Dreźnie u prof. Petera Rösela, a dalsze inspiracje czerpała z kursów mistrzowskich u K.-H. Kämmerlinga, P. Gililova i A. Webersinke.
Dodatkowe studia w zakresie akompaniamentu instrumentalnego u profesora Raithela i dalsze studia w zakresie klawesynu u znanego na całym świecie eksperta w dziedzinie muzyki dawnej, profesora Ludgera Remy’ego, zwieńczyły jej edukację.
Annegret Kuttner jest wykładowcą recitalu solowego na Uniwersytecie Muzyki i Teatru w Lipsku. Oprócz działalności pedagogicznej, ta rozchwytywana pianistka regularnie występuje jako solistka i kameralistka w różnych niemieckich ośrodkach muzycznych i kulturalnych oraz za granicą. Wraz z Peterem Brunsem, Antje Weithaas, Sayako Kusaką, Pauline Sachse, Benjaminem Schmidem, Gerhardem Schulzem, Ivanem Zenatym, Jörgiem Brücknerem i Reinhold Quartet koncertowała m.in. w Filharmonii Berlińskiej, w Nowym Jorku, w Stambule, w Gewandhaus w Lipsku, na zamku Albrechtsberg i w kościele Frauenkirche w Dreźnie.
Inne trasy koncertowe poprowadziły ją do Czech, Polski, Szwajcarii, Turcji, Irlandii, Izraela, Łotwy, RPA, Australii i USA.
Peter Bruns, wiolonczela
Dzięki koncertom solowym i recitalom Peter Bruns odwiedził najbardziej znane centra muzyczne na całym świecie, w tym Filharmonię Berlińską i Carnegie Hall w Nowym Jorku, londyńską Wigmore Hall, Tokio i Seul, drezdeńską Semperoper, lipski Gewandhaus, a także koncertował m.in. na Festiwalach Muzycznych w Berlinie i Dreźnie, Budapester Frühling w Budapeszcie i Gidon Kremers Lockenhaus-Festival. Peter Bruns jest solistą wielu ważnych orkiestr, w tym Sächsische Staatskapelle Dresden, Orkiestry Symfonicznej RAI, Orkiestry Symfonicznej MDR, Orkiestry Symfonicznej WDR oraz Berlińskiej Orkiestry Symfonicznej. Współpracował z takimi dyrygentami jak Giuseppe Sinopoli, Herbert Blomstedt, Colin Davis, Eliahu Inbal, Thierry Fischer, Christoph Prick i Bruno Weil.
Peter Bruns jest profesorem wiolonczeli na Uniwersytecie Muzycznym w Lipsku, a od kilku lat jest również głównym dyrygentem gościnnym Orkiestry Kameralnej Mendelssohna w Lipsku.
Liczne płyty, które wydał, zostały uhonorowane wieloma nagrodami, w tym nagrodą „Cannes Classical Award” za „Najlepszą płytę roku”. Amerykański magazyn „Early Music Review” wydał na temat jego nagrania 6 suit wiolonczelowych Bacha następujący werdykt: „To jedno z najlepszych nagrań… – być może nawet dekady…… Wśród ostatnich wykonań jest najbardziej zbliżone do Pablo Casalsa”.
Peter Bruns gra na wiolonczeli Carlo Tononi Bolognese, Wenecja 1730, która kiedyś należała do Pablo Casalsa.